Week na week: meer grondslapers in onze gevangenissen

 Wat ooit uitzonderlijk was, is nu dagelijkse kost: gedetineerden die op de grond moeten slapen. Week na week sneuvelt het record, en de cijfers zijn ronduit schrijnend. De overbevolking in onze gevangenissen bereikt een nieuw dieptepunt — niet alleen voor de gedetineerden, maar ook voor het personeel dat de situatie amper nog onder controle krijgt.

 Overbezetting = onveiligheid

Een gevangenis hoort een gecontroleerde, veilige omgeving te zijn. Maar wanneer cellen worden volgestouwd en matrassen op de grond de norm worden, verdwijnt die veiligheid. Brandroutes raken geblokkeerd, spanningen tussen gedetineerden lopen op, en het risico op incidenten stijgt met de dag. Voor het personeel betekent dit werken in een omgeving waar de stress constant aanwezig is — fysiek én mentaal.

 Structurele oplossingen blijven uit

Al jaren wordt er gesproken over capaciteitsuitbreiding, snellere procedures en alternatieve straffen. Maar de realiteit is dat er weinig verandert. De overbevolking blijft toenemen, en het personeel staat er steeds vaker alleen voor. In Mechelen werd na een personeelsvergadering besloten om over te gaan op minimale dienstverlening — een noodsignaal dat niet genegeerd mag worden.

 Personeel neemt het heft in eigen handen

Wanneer de overheid faalt in het bieden van structurele oplossingen, grijpen medewerkers zelf in. Ze herorganiseren diensten, beperken taken tot het hoogst noodzakelijke, en trekken aan de alarmbel. Niet uit gemakzucht, maar uit pure noodzaak. Want wie zorgt er voor veiligheid als het systeem dat niet meer kan?

Deze situatie vraagt om meer dan tijdelijke lapmiddelen. Het is tijd voor moedige keuzes, structurele investeringen en een beleid dat de realiteit onder ogen durft te zien. Want elke grondslaper is een symptoom van een systeem dat kraakt.