Stille getuige van het personeelstekort: een verlofachterstand van meer dan 600.000 dagen

 Achter de muren van onze gevangenissen speelt zich een stille maar schrijnende realiteit af: de verlofachterstand van het personeel is ondertussen opgelopen tot meer dan 600.000 dagen. Dit cijfer spreekt boekdelen en is misschien wel het duidelijkste bewijs van de zware onderbezetting waarmee onze diensten kampen.

Wat betekent dit concreet?
Het betekent dat duizenden personeelsleden al jaren wachten om hun verdiende rust te kunnen opnemen. Het betekent dat men keer op keer kiest om de eigen gezondheid en het gezinsleven opzij te schuiven, enkel om ervoor te zorgen dat de gevangenissen blijven draaien. Het betekent ook dat jonge collega’s, die met enthousiasme aan de job beginnen, al snel geconfronteerd worden met een systeem dat hen structureel tekortdoet.

De gevolgen zijn ernstig:

  • Uitputting en burn-out nemen toe.

  • Gezinnen betalen de prijs, want vrije tijd en verlofperiodes zijn vaak onzeker of onmogelijk.

  • De veiligheid komt onder druk te staan, want vermoeid personeel kan onmogelijk scherp blijven functioneren in een omgeving die al zo veeleisend is.

De verlofachterstand is geen toevallige samenloop van omstandigheden. Het is een stille getuige van jarenlang uitstelgedrag en gebrek aan structurele oplossingen. Het personeel wordt verondersteld altijd maar méér te geven, zonder dat er voldoende collega’s bijkomen om de werkdruk te verlichten.

Daarom blijft VSOA aandringen:

  • Investeer in extra personeel zodat verlof ook echt kan worden opgenomen.

  • Respecteer het recht op rust, want enkel een uitgerust personeelslid kan kwalitatief en veilig werk leveren.

  • Stop met uitstelpolitiek: elke dag dat er gewacht wordt, groeit de kloof nog verder.

Meer dan 600.000 dagen achterstand is niet zomaar een cijfer. Het is het verhaal van vermoeide collega’s, gemiste momenten met familie, en een werkvloer die kraakt onder de druk. Het is tijd dat de overheid dit cijfer ernstig neemt en eindelijk kiest voor oplossingen in plaats van beloftes.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Schrijnende omstandigheden in onze gevangenissen: een systeem op de rand van de afgrond

 Wie vandaag een voet binnen zet in een Belgische gevangenis, komt niet in een omgeving terecht waar orde, rust en re-integratie centraal staan. Integendeel. De realiteit is er één van overbevolkte cellen, uitgeput personeel en mensen die letterlijk op de grond moeten slapen. Dit is geen tijdelijke crisis. Dit is een structureel probleem dat al jaren aansleept. De cijfers liegen er niet om: steeds meer gedetineerden, steeds minder ruimte, steeds meer spanningen. Cellen ontworpen voor één persoon worden vaak gedeeld met twee of zelfs drie mensen. Hygiëne is ondermaats, toegang tot medische zorg is beperkt en basisrechten staan onder druk. Dat zijn de feiten, vandaag, in een modern Europees land. En dan zwijgen we nog over het personeel. Penitentiair beambten draaien dubbele shiften, kampen met burn-outs en zien dagelijks hoe het systeem faalt. Ze willen hun job naar eer en geweten doen, maar botsen op een muur van onmogelijke werkomstandigheden en een gebrek aan erkenning. Het is ...
Meer lezen

Opnieuw bedreiging van penitentiair beambte in Mechelen – dit moet stoppen!

 Het is opnieuw raak. In Mechelen trof een penitentiair beambte na zijn shift een bedreigend briefje onder de ruitenwisser van zijn wagen. Deze laffe daad is niet alleen een persoonlijke aanval, maar ook een zoveelste voorbeeld van de toenemende druk en agressie waarmee ons gevangenispersoneel geconfronteerd wordt. De aanvallen swingen de pan uit. In de afgelopen maanden zijn er meerdere incidenten gemeld waarbij collega’s niet alleen binnen, maar ook buiten de gevangenismuren geviseerd worden. Bedreigingen, intimidatie en zelfs fysieke aanvallen — het lijkt een schokkende nieuwe realiteit te worden voor wie elke dag zijn of haar job doet om onze samenleving veilig te houden. Dit is onaanvaardbaar. Onze penitentiaire beambten hebben al te maken met overvolle gevangenissen, onderbezetting en een zware werkdruk. Dat zij nu ook buiten hun werkplek geviseerd worden, is een brug te ver. Niemand zou in angst naar huis mogen rijden, bang voor wat hij of zij zal aantreffen. Het wordt h...
Meer lezen