Geïnterneerden in onze gevangenissen: vergeten mensen, gebroken families

 Achter de hoge gevangenismuren van ons land zitten niet alleen gedetineerden, maar ook mensen die eigenlijk zorg nodig hebben: de geïnterneerden. Zij zijn niet crimineel in de klassieke zin. Zij zijn ziek. Zij hebben psychische problemen die hen tot daden hebben gedreven, maar waarvoor de rechter oordeelde dat ze behandeling nodig hebben in plaats van straf.

Toch krijgen ze die behandeling vaak niet. Wat voorzien zou moeten zijn – therapie, begeleiding, uitzicht op herstel – blijft in realiteit een lege belofte. In plaats van zorg krijgen ze opsluiting.

Een gevangenis geneest niet
Een gevangenis kan veel, maar niet wat deze mensen nodig hebben. Waar er nood is aan psychologen, therapeuten en gespecialiseerde hulp, heerst er leegte. Het personeel, hoe toegewijd ook, is niet opgeleid om met zware psychiatrische problemen om te gaan. Het resultaat is schrijnend: mensen worden opgesloten, genegeerd en soms vergeten. Hun geestelijke gezondheid gaat achteruit. Sommigen verliezen helemaal de grip op de realiteit.

Het stille verdriet van de families
Wat vaak vergeten wordt: ook de familie draagt een zware last. Ouders die hun zoon zien wegglijden, broers en zussen die machteloos toezien, kinderen die hun ouder enkel achter tralies kennen. Elke bezoekdag wordt een confrontatie met een systeem dat faalt.
Een moeder die naar huis terugkeert na het bezoek aan haar zoon, voelt hoe ze langzaam breekt: niet omdat hij vastzit, maar omdat ze ziet dat hij daar geen enkele kans krijgt om beter te worden. Een zus die nog hoopt op verbetering, wordt keer op keer geconfronteerd met stilstand en achteruitgang. Voor hen is dit een tweede straf – een straf die ze nooit opgelegd kregen, maar wel elke dag moeten dragen.

Een samenleving die wegkijkt
Ons land is al vaak op de vingers getikt door internationale organisaties. Ze noemen de behandeling van geïnterneerden onmenselijk. Toch blijft er weinig veranderen. We blijven dweilen met de kraan open. Intussen verliezen mensen hun leven in zinloos lijden – en families hun laatste sprankel hoop.

Menselijkheid boven alles
Geïnterneerden zijn geen criminelen die “gewoon hun straf moeten uitzitten”. Het zijn zieke mensen die recht hebben op zorg, behandeling en een kans op herstel. Als samenleving mogen we hen en hun families niet langer in de steek laten.
Het is tijd om de muren van onverschilligheid te doorbreken. Tijd om echte oplossingen te bieden. Niet morgen, niet in 2028, maar vandaag. Want elke dag zonder zorg is een dag die iemand en zijn familie nooit meer terugkrijgt.

VSOA roept dan ook opnieuw op  aan de bevoegde minister van volksgezondheid voor een betere begeleiding van de geïnterneerden en een snellere doorstroming want op die manier pakt u niet alleen het probleem voor de families aan maar ook een stukje overbevolking